Darsha brengt deze daden van verzet in een vorm van een spel dat ze uit haar kindertijd kent, waarbij je kiezels, bladeren en stukjes glas in de grond verbergt en iemand anders uitnodigt om ernaar te zoeken door een code achter te laten. In de installatie maakt ze gebruik van metalen constructiemodules, klei, wol, linnen, weefselsnijdingen, organische vondsten zoals bloemblaadjes, bladeren, vezels, zaden en schillen. Deze elementen herinneren haar aan de moerassige geografie waar haar voorouders vroeger rondzwierven. De muren van instellingen van onderdrukking, zoals grenzen en gevangenissen, werden later op deze modderige grond gebouwd en konden op hun beurt ieder moment in de vergetelheid raken. Darsha viert stilletjes de schoonheid van de natuur die een systeem terugneemt dat langzaam en doorlopend uit elkaar valt. Ze ziet de uitingen van geweld en overcompensatie van autoriteit als een teken van zwakte.

Net als bij het kinderspel, verkende Darsha de gebouwen van de 16e-eeuwse kapel van HMK en vond oude bakstenen, geërodeerd en gehavend, opgestapeld in de opslagruimte van de instelling. Dit zijn overblijfselen van muren die er ooit waren, maar die te broos werden om de kapel door de tijd te houden en daardoor moesten worden verwijderd. Als fictief archeologe graaft Darsha haar eigen herinneringen op, die zelf deels zijn bedekt met fictieve verhalen. Als kunstenaar in ballingschap is het alleen door herinneringen, helder en vervaagd, dat ze zich haar thuisland kan voorstellen. Samen met kunstenaar Jacob Dwyer, die ze als gast uitnodigt in haar residentie, onderzoekt ze de vele lagen van deze herinneringen die haar verbinden met haar moederland en vertaalt ze naar verschillende geluidseilanden die deel zullen uitmaken van de installatie.

Naast Choreography of detention; I hear the melody from the swamps die te zien is in de kapelruimte, presenteert Darsha haar lopende project The Postcards of Solidarity in de ontvangstruimte van HMK. De ansichtkaarten lijken niet-verdachte wenskaarten van vakantiebestemmingen, maar zijn doordrenkt met codes en patronen die verwijzen naar traditionele ambachten die nog steeds aanwezig zijn in rurale gebieden van Wit-Rusland. Darsha nodigt de bezoekers van de tentoonstelling uit om deze ansichtkaarten naar de gedetineerde politieke gevangenen te sturen. Met dit project erkent Darsha deze patronen als de sleutel tot een verloren identiteit die wordt overschaduwd door de verstikking van mensen, de Wit-Russische taal, historische archieven en natuurlijke hulpbronnen. Ze herleeft deel van haar thuisland, waar onschuldige gevangen worden gehouden en voortdurend worden verplaatst als een daad van ontneming, en een die hen berooft van berichten van erkenning en steun. 

Darsha is de eerste kunstenaar in 2022 die na een residentie van zes weken op 26 februari haar project presenteert in de kapel. Tijdens de opening, om 15.00 uur, gaat zij informeel in gesprek met Jacob Dwyer over zijn auditieve bijdrage aan de tentoonstelling. Jacob Dwyer is een kunstenaar uit het Verenigd Koninkrijk en gevestigd Amsterdam. Zijn werk draait vaak om persoonlijke ontmoetingen die evengoed als fabels of ketterij kunnen worden gezien. Hij studeerde Experimental Film aan de Kingston University en voltooide een residency aan De Ateliers (Amsterdam). Zijn werk gaat vaak over was te zien in kunstruimtes en filmfestivals, waaronder IFFR (Rotterdam), IDFA (Amsterdam), BFI (Londen), BALTIC 39 (Newcastle), Galerie Juliette Jongma (Amsterdam) en Herrmann Germann Contemporary (Zürich).

Bio: Darya Golova

Darsha Golova is een Wit-Russische kunstenaar en kledingmaker in Amsterdam. Zij is de oprichter van het tweejaarlijkse evenement Textile Initiative, dat zich richt op kledingreparatie en educatie op het gebied van textiel. Darsha studeerde modeontwerp en patroonmaken in de Istituto Polimoda (2016) in Florence en Fine Arts aan de Rietveld Academie (2020). In 2021 organiseerde ze een participatieve groepshow Voices of Belarus. Chapter Two: Restoring Connections bij PUNT WG in Amsterdam. Deze show riep bewustzijn op rondom de huidige situatie in Wit-Rusland en nodigde de deelnemers uit om in solidariteit te staan ​​met politieke gevangenen. Ook heeft ze nauw samengewerkt met het kunstenaarsduo Liminal Vision, in de rol als kostuumontwerper voor Sonzai Zone en Zhouwei Network.

“Er zijn duizend manieren om een ​​structuur te repareren en duizend meer om een ​​gat te maken. Mijn nieuwsgierigheid naar de reconstructie van materiële structuren en menselijke relaties -in performance, een evenement of installatie- is wat mijn werk maakt tot een brede praktijk die mijn rol als kunstenaar definieert. De focus op marge, ambacht, detail en herhaling komt voort uit de wens om te bouwen, te smeden en de buitenwereld te beïnvloeden door het innerlijke, alsook vice versa. De objecten die ik maak opereren vaak in esthetische, symbolische en sociale registers. Hun materialiteit, vorm en toegewezen functie werken als verbindende en versterkende actoren bij het samenstellen van een nieuwe sociale compositie – het weven van een nieuw sociaal weefsel.”